Άλλη εκδοχή της θάλασσας
Μοιάζει δραπέτης από ξένη πολιτεία, μακρινή
κατηφορίζοντας το χωματένιο δρόμο
τα βροχερά απογεύματα…
Σκυφτός
και μ’ ένοχη βιασύνη
(ή με λαχτάρα παιδική).
Λες κι’ ειν’ η θάλασσα φυγή
για κάτι αγελαίους τουρίστες
ή μονοπώλιο του Καλοκαιριού…
Λες και δε βρίσκει ο άνθρωπος
άλλη εκδοχή της θάλασσας…
Ξυπόλυτος και μόνος, σαν το Μωυσή
Βαδίζει φέγγοντας
Ενώ στους καφενέδες μυρίζει τσάι και ξυλόσομπα.
Κι’ η άμμος απάτητη.
Κι’ η θάλασσα σιωπηλή…
Ποια εκδοχή απ’ όλες να κρατήσουμε
για μια φιγούρα απόμακρη στην παραλία
τα βροχερά απογεύματα
έτσι που εξορίσαμε τους ποιητές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου