Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα «Η Ποίηση συχνά είναι λυγμός» (συνεντευξη της Νόνης Σταματέλου στη "Γνώμη της Χαλκιδικής"). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα «Η Ποίηση συχνά είναι λυγμός» (συνεντευξη της Νόνης Σταματέλου στη "Γνώμη της Χαλκιδικής"). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«Η Ποίηση συχνά είναι λυγμός»

Συνέντευξη με την ποιήτρια Νόνη Σταματέλου

E-mail Εκτύπωση PDF
«Η Ποίηση συχνά είναι λυγμός»
Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά ( Vas_nikpap@yahoo.gr ) Η Νόνη Σταματέλου γεννήθηκε στις Τσουκαλάδες Λευκάδας, αλλά ζει και δημιουργεί στα Γιάννενα. Απόφοιτη της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης.
Εργάζεται ως καθηγήτρια στο 7ο Γενικό Λύκειο Ιωαννίνων με έντονη εκπαιδευτική και πολιτιστική δράση.
Τιμήθηκε με το 1ο βραβείο για τα ποιήματά της "Μάνα" και "Παιχνίδι αιχμηρό" στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης, που έγινε στο Βόλο το 2008.
Λυρική ποιήτρια με δυναμική εικονοπλασία και σύγχρονο λόγο. Η θάλασσα και τα παιδικά της βιώματα καθορίζουν σταθερά την ποίησή της.
Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου.
Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg η ποιητική συλλογή σας "Παιχνίδι αιχμηρό". Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτή;
Το "Παιχνίδι αιχμηρό" είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που έχω εκδώσει, αποτελείται από 31 ποιήματα κι έχω τη βεβαιότητα ότι ανοίγει το δρόμο για ν' ακολουθήσουν κι άλλες πολλές, αν θέλει ο Θεός... πάντα!
Βγήκε στο φως σε μια πολύ σημαντική περίοδο της ζωής μου, όπου κινητοποιήθηκαν συναισθήματα έντονα τα οποία συμπαρέσυραν και παιδικές μνήμες και έπρεπε κάπου και κάπως να διοχετευτούν. Περιέχει χαρά και πόνο, όπως και η ζωή μου άλλωστε μέχρι τώρα.
Λέγεται συχνά ότι η τέχνη του λόγου κινδυνεύει από την κυριαρχία της εικόνας ως βασικού μέσου επικοινωνίας. Ασπάζεστε την άποψη αυτή;
Σαφώς και περνάει κρίση η τέχνη του λόγου, το καλό βιβλίο, η ποίηση, θα ’λεγα καλύτερα ο πολιτισμός.
Ο άνθρωπος, μεγαλώνοντας, μαθαίνει να επικοινωνεί με τα μέσα που του παρέχει η οικογένειά του, η πατρίδα του. Εξαρτάται από το τι σου μαθαίνουν ν' αγαπάς και να θεωρείς ουσιώδες!
Επειδή, πραγματικά, μου άρεσε το ερώτημά σας, θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι' αυτό. Τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Ναι, για λίγους πια έχει μείνει η τέχνη του λόγου ως μέσον επικοινωνίας. Με πονάει αυτή η διαπίστωση.
Από την άλλη, λέγεται ότι «οι λέξεις έχουν δύναμη»… Ποια λέξη έχει για σας τη μεγαλύτερη δύναμη;
Πρωτότυπη και δύσκολη ερώτηση… Όλες οι λέξεις έχουν δύναμη. Διαλέγω μία: ΖΩΗ! Αν έχετε στο νου σας το ποίημα που φέρει και τον τίτλο της συλλογής, που λέει για τις λέξεις που είχαν "λ", όπως κυκλάμινο, λουλούδι, αεροπλάνο, Γιαννούλα, θάλασσα, ποδήλατο, λιμάνι, να σας πω ότι όλες έχουν σχέση με τη ζωή (Γιαννούλα είναι η μάνα μου που έχει φύγει…).
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Λένε ότι η έμπνευση είναι ο τρόπος που ο Θεός επικοινωνεί με τους ανθρώπους, αρκεί εκείνοι να τον αφήσουν να μιλήσει. Αισθάνεστε, πράγματι, αυτήν την επικοινωνία;
Το ποίημα γράφεται κυρίως μέσα σ’ ένα κλίμα χαρμολύπης (για να χρησιμοποιήσω και μια Πατερική λέξη). Ο ποιητής έχει ανάγκη να εκφράσει συναισθήματα, που, όσο πιο έντονα είναι, τόσο μεγαλύτερη κι η ανάγκη να βγουν, η Ποίηση συχνά είναι λυγμός.
Προσωπικά, όταν είμαι χαρούμενη, δεν γράφω. Ευτυχώς, η ζωή δεν σ’ αφήνει να είσαι αμιγώς χαρούμενος ή αμιγώς λυπημένος… Έλεγε η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: «αν δεν πονέσεις, δε γράφεις»…
Παίζει ρόλο, βέβαια, καταλυτικό και η φαντασία. Και μέσα σ’ ένα κελί φυλακής να με κλείσετε, εγώ θα βρω τρόπο να φανταστώ ότι έχω μπροστά μου τη θάλασσα…
Μα η έμπνευση τι είναι; Θείο χάρισμα! «Αν δεν μου έδινες την ποίηση, Κύριε –λέει ο αγαπημένος μου Βρεττάκος– δεν θα ’χα τίποτα για να ζήσω…».
Ποια είναι η σχέση σας με τις άλλες μορφές Τέχνης; Παρακολουθείτε παραστάσεις θεάτρου ή χορού, βλέπετε κινηματογράφο, σταματάτε να περιεργαστείτε ένα γλυπτό σε δημόσιο χώρο ή ένα αρχιτεκτονικό "ποίημα";
Πάντα με συγκινεί η Τέχνη, από μικρό παιδί που κοίταζα και άκουγα τη φύση. Και πάντα θα ήθελα να είχα ασχοληθεί πιο συστηματικά με πράγματα που ασχολήθηκα εντελώς ερασιτεχνικά! Ζωγράφιζα κάποτε ερασιτεχνικά, έπαιζα αρμόνιο ερασιτεχνικά, ανέβαζα παραστάσεις θεατρικές με μαθητές Γυμνασίου / Λυκείου.
Βεβαίως, αγαπάω γενικότερα το θέατρο, τον κινηματογράφο, το χορό, την καλή μουσική...
«Όλα τα περί την Τέχνη είναι ένα κόσκινο με αρκετά μεγάλες τρυπούλες, απ’ όπου περνάνε και τα μάταια, τα τόσο αναγκαία», έχει πει η ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά. Συμφωνείτε;
Είναι αγαπημένη η Κική Δημουλά. Βεβαίως, συμφωνώ, είμαστε άνθρωποι και μέσα στα στενά όρια της θνητότητάς μας κάνουμε Τέχνη.
Θυμάμαι ένα υπέροχα λόγο του Γιανναρά απ' το "Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων", που λέει "πώς να κρατήσεις τα ύψη με πήλινα δάχτυλα...".
Είστε εκπαιδευτικός με έντονη εκπαιδευτική και πολιτιστική δράση. Στην πολύχρονη επαφή σας με τα νέα παιδιά, υποθέτουμε ότι θα είδατε και θα βλέπετε στα μάτια σας ότι, αν και δεν έχουν υποφέρει ποτέ, δεν ορίζουν τη ζωή τους, δεν ξέρουν γιατί ζουν. Μήπως, τελικά, οι δυσκολίες της ζωής είναι αυτές που βοηθούν να αποκαλυφθεί το μεγαλείο που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος;
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις σας. Θα ήμουν ευχαριστημένη, αν η συνέντευξη αυτή περιελάμβανε μόνον αυτήν την ερώτηση, έχω τόσα πολλά να πω... κι εσείς τόσο λίγο χώρο και χρόνο!
Ναι, μάθαμε στα παιδιά ως Πολιτεία ότι όλα επιτρέπονται, τα αποκλείσαμε απ' την ασκητική των σχέσεων, κόψαμε τις φλέβες του έθνους μπροστά στα μάτια τους, τα αναγκάσαμε να υποτάξουν τη ζωή τους στη λογική της χρησιμοθηρίας, να πνίξουν την εφηβεία τους μέσα στα ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια, κι όταν καμιά φορά μας φτύνουν κατάμουτρα, απορούμε...
Σας τρομάζει κάτι; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; 
 Με τρομάζει η ενδεχόμενη απώλεια αγαπημένων ανθρώπων...