Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκέψεις και προβληματισμοί μετά το ανέβασμα μιας Θεατρικής Παράστασης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκέψεις και προβληματισμοί μετά το ανέβασμα μιας Θεατρικής Παράστασης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σκέψεις και προβληματισμοί μετά το ανέβασμα μιας Θεατρικής Παράστασης

 Σκέψεις και προβληματισμοί μετά το ανέβασμα μιας Θεατρικής Παράστασης

ΙΟΥΝΙΟΣ 2006 (7o Ενιαίο Λύκειο)

Ακροβατώντας για άλλη μια φορά, τόλμησα με μια παρέα παιδιών Λυκείου να προσεγγίσουμε δειλά δειλά την τέχνη του θεάτρου και ν’ ανοίξουμε ένα παράθυρο να μπει λίγη δροσιά στο άνυδρο τοπίο του ελληνικού σχολειού, μέσα απ’ το έργο του Καμπανέλλη «Η αυλή των θαυμάτων». Ήταν ένα θαύμα στ’ αλήθεια το ότι φτάσαμε στην παράσταση και είχαμε μια αξιοπρεπή παρουσία, παρά το φόρτο μαθημάτων, παρά τη δυσκαμψία των δομών της εκπαίδευσης που θεωρεί σχεδόν γραφικούς όσους «δασκάλους» εκτός απ’ το συμβατικό μάθημα τολμούν και κάτι παραπέρα…
Αν και οι εγκύκλιοι του ΥΠΕΠΘ δείχνουν να προωθούν τη θεατρική παιδεία, το ελληνικό σχολειό, αποδεικνύεται ανίκανο να ξεφύγει απ’ τη φυλακή του αφού, δεκαετίες τώρα αναμασάει αποτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα έστω κι’ αν διατυμπανίζει βαρύγδουπους όρους όπως «ανοιχτό σχολείο» ή «διαθεματικό ενιαίο πλαίσιο προγραμμάτων σπουδών»! Κι’ αυτό βέβαια έχει να κάνει με τη γενικότερη υποκρισία της νεοελληνικής κοινωνίας, που αποτελείται κατά το πλείστον από ανθρώπους μεγαλόστομους αλλά μικρόψυχους. Κι’ η υποκρισία αναπαράγεται, απ’ τη βουλή των ελλήνων μέχρι τους συλλόγους των εργαζομένων δασκάλων, γιατρών, αστυνομικών…με τελικούς αποδέκτες βέβαια τα παιδιά.
Η παράστασή μας έγινε αφορμή να γνωρίσουμε με τα παιδιά τη μεταπολεμική Ελλάδα, να γευτούμε την παλιά ξεχασμένη γειτονιά, που απ’ τη φτώχεια της αναδίδει βασιλικό και δυόσμο, ν’αγαπήσουμε τους χαρακτήρες του Καμπανέλλη ,όχι γιατί είναι άγιοι, μα γιατί είναι γνήσιοι μέσα στα πάθη τους.
Ως υπεύθυνη καθηγήτρια του συγκεκριμένου προγράμματος, δηλώνω πως χρειάζονται πολλές σελίδες για να χωρέσω τα συναισθήματα των παιδιών σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς που ετοιμάζαμε την παράσταση με πολύ κόπο και μεράκι. Παιδιά με εμφανείς δυσκολίες στην εκφορά του λόγου, δειλά, συνεσταλμένα, απέδειξαν μέσα στο ρόλο τους πόσο θεραπευτικό είναι το θέατρο για τη ζωή τους. Έφηβοι με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή με αλαζονεία και ρατσιστική συμπεριφορά στους συμμαθητές τους, συνέθεσαν μια παρέα αξιοζήλευτη.
Μου ζητήθηκε να γράψω τί πετύχαμε μ’ αυτή την παράσταση και σε τί αποτύχαμε.
Α μ η χ α ν ί α.
Δύο εικόνες έχω ζωντανές στο μυαλό μου.
Η πρώτη είναι όταν ο κόσμος χειροκροτούσε κι’ εμείς κλαίγαμε αγκαλιά με κάποιους γονείς ενώ μύριζε διακριτικά η γλάστρα με το βασιλικό απ’ τη σκηνή….
Η δεύτερη είναι πιο πρόσφατη, όταν ανακοίνωσα στη συνεδρίαση του συλλόγου των συναδέλφων τη διάθεσή μου να επαναλάβω το εγχείρημα τη φετινή χρονιά και εισέπραξα από δυό «συναδέλφους» την άποψη : «δεν προσφέρεις δα και τίποτα σπουδαίο στην εκπαίδευση…».Κι’ είδα κάτι βλέμματα που μου πάγωσαν το χαμόγελο…

Η εκπαιδευτικός
Νόνη Σταματέλου