Το λευκό φόρεμα

Το λευκό φόρεμα

Τι θράσσος  κι' αυτό!

Ένα  τέτοιο λευκό φόρεμα σε χώρο εργασίας.

Ανάμεσα σε γκρίζες στολές και γκρίζες μάσκες.

Τι θράσσος να βαδίζεις ανάμεσά τους

Και κυρίως.να βαδίζεις ευθυτενής.

Μια στα χαρτιά και μια στο πάτωμα κοιτάζουν

Με το χαμόγελο παντοτινά φυλακισμένο.

Έτσι που λησμόνησαν τους ανθρώπους.

Έτσι που λησμόνησαν τον ουρανό.

Κι' εσύ τολμάς να διασχίζεις τη μετριότητα

Φορώντας στα μαλλιά σου άνθη λεμονιάς!

Κι' ανεμίζει το λευκό σου φόρεμα

Κι' αντιφεγγίζει πάνω του η ηλιαχτίδα

καθώς μπαίνει απ' το μοναδικό παράθυρο

που παράτολμα άνοιξες με υπομονή στο χρόνο

Γιατί θέλεις να βλέπεις το φως

να παίζει με τ' άνθη της μικρής ροδιάς

και νάρχεται μέσα δίνοντας αξία ακόμα και στη σκόνη

δίνοντας κι' άλλη δόξα στις παλιές κορνίζες

των ηρώων και των ευεργετών.

Ποιος έχει  προσέξει τόσα χρόνια τη μικρή ροδιά

στην πρωινή  συγκέντρωση

όπου η καλημέρα σέρνεται σαν φίδι τρομαγμένο

στα σκαλοπάτια.

Ποιος νά ξερε

πώς ύφανες αυτό το λευκό σου φόρεμα!

Με πόση αγρύπνια, με πόση αλμύρα

και πόσα αστέρια κυνηγώντας.

Πόσα νησιά μπελόνιασες σε μίσχους λουλουδιών

συνάζοντας στη χούφτα σου βροχή

να πίνουν τα σπουργίτια τον Αύγουστο.

Ποιος  νά ξερε

Πόσο επώδυνο, μα πόσο αληθινό

ήταν εκείνο το ταξίδι μέσα σου.

Πόσες φορές ξεμάκρυνε το χέρι του Θεού

πριν σε απιθώσει τρυφερά στου φεγγαριού τη σκάλα

Με τα φιλιά της αδελφής σου να ξορκίζουν το κακό.

 

Τι  ν' απαντήσεις τώρα σε όσους σε ρωτούν:

Πού βρήκες το θράσσος

να διασχίζεις το γκρίζο

Φορώντας ένα τέτοιο λευκό κι' ανθοστόλιστο φόρεμα;

Και.πώς τολμάς κι' ελπίζεις

Ακόμα και  «εν ώρα υπηρεσίας»;

ΠΑΡΟΙΜΙΑ

                                          ΠΑΡΟΙΜΙΑ


Πάντα ν’ αφήνεις μαύρα ρούχα στο χωριό.
Δε σου ζητάνε τίποτα,
στην ντουλάπα κρέμονται.
Μην τύχεις πάλι σε  κηδεία με τα κόκκινα!
Έστω κι’ ένα μαύρο φουστάνι…

«Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος»…
Παίρνουμε την αράδα μας εμείς πια τώρα
Δε βλέπεις πως αριέψαμε;
Η μάνα είχε πάντα μια παροιμία στο στόμα.
Έχει και κρίνους μωβ και άσπρους στο χωράφι.
Κόψε και πήγαινε στην Αγιαναστασά, την Παναγία
Και τον Αηγιώργη…

«Πάντα ν’ αφήνεις μαύρα ρούχα στο χωριό…»
μονολογώ
ακουμπισμένη στο ίδιο όπως τότε στασίδι
που μ’ αναπαύει ακόμα
γυαλιστερό και οικείο…

ΑΠΕΡΓΙΑ

                                                  ΑΠΕΡΓΙΑ


Σήμερα απεργώ για τα χαμένα μου όνειρα
Για τους σκυφτούς, φοβισμένους συναδέλφους.
Για τη χαμένη  μου πατρίδα,
Για τα παιδιά που ακόμα ονειρεύονται…
Μα τίποτα δεν κάνω για το μετανάστη με το ζεστό βλέμμα.
Πέμπτη μέρα απεργίας πείνας
στα παγωμένα σκαλιά της Νομαρχίας.
Μακρινή πατρίδα η Σενεγάλη
δακρύζει μες’ τα γιορτινά λαμπιόνια.
Μες στο νέγρικο βλέμμα γεννιέται φέτος ο Χριστός
Μέσα σ’ αυτό σταυρώνεται.
Κι’ εγώ,
Απεργός της σιγουριάς
ρουφάω ασύστολα τη σούπα μου.

Ρίξε κι’ άλλα ξύλα στο τζάκι.
Προβλέπεται βαρύς αυτός ο Χειμώνας…

ΑΤΑΚΤΗ ΦΥΓΗ

                             ΑΤΑΚΤΗ  ΦΥΓΗ


Σα φίδι το βλέμμα σας
γλυστρούσε στο σκοτεινό μου περίγραμμα…
Εκείνα τα κρύα πρωινά
που σπάθιζα τη θλίψη
κόβοντας ένα-ένα τα σχοινιά
που είχαν προορισμό τα πόδια μου,
τα χέρια μου
και την καρδιά μου…
Σας πρόλαβα
πάνω στην ώρα
που σκυμμένοι στο χώμα
σχεδιάζατε χάρτες μυστικούς
ρωτώντας μάγους  και πλανόδιους γητευτές…
Ακατανόητες λέξεις βγαίναν απ’ το στόμα σας.
Κι’ ανεβαίνοντας ολοταχώς προς τον ήλιο
είδα το χέρι σας τρεμάμενο
να σημαδεύει το μυαλό μου.

Δυό φτερούγες πελώριες
με κλείσανε
με κρότο δυνατό.
Κι’ ο πυροβολισμός σας έσβησε
αφού άθελα πατήσατε τα πλήκτρα τ’ ουρανού
Κι’ ασταμάτητα μελωδεί το σύμπαν
Μα είσαστε πια μακριά…

Κάπου κάπου
αγναντεύω τις σκιές σας στο σούρουπο.
Μέσα σε ομίχλη πολλή βαδίζετε
Με θόρυβο πολύ οπισθοχωρείτε.
Και λέω πως δεν σας έπρεπε
μια τόσο άτακτη φυγή…

Βρεττάκος,ποιήματα

ποιηματα Βρεττάκου,πατήστε εδώ

Μονόγραμμα

Λυρική Παμβώτιδα ,Αύγουστος 2011

Από Μαρία Τζιάτζου

Λυρική Παμβώτιδα ,Αύγουστος 2011

Βρεττάκος,ποιήματα

Ή ρ θ ε ς

Ή ρ θ ε ς
 

Σ' είδα   από  μακριά,

ν' ανοίγεις δρόμους

στα χωράφια με τα στάχυα.

Έλαμπε ο ήλιος κι' άστραφτε

Το κόκκινο ποδήλατό σου

και ρόδιζαν με το γέλιο σου

τα τσαμπιά στους αμπελώνες.

Απορημένα τα παιδιά παραμέριζαν

 καθώς καιγόταν η καρδιά σου

στο διάφανο στήθος σου.

Η ανάσα σου άναβε

τα φαναράκια των κρίνων

κι' η καμπανούλα στον άη Γιάννη τον Κρυφό

συνένοχη στ' αγγελικά σου παραπτώματα.

Σταμάτησες το δειλινό στην αυλή μου

με βλεφαρίδες χρυσές

σαν γύρη από αγιόκλημα

κι' οι κεραίες των γρύλων

ανίχνευσαν στον αέρα

τη συχνότητα του Θεού.

Ήρθες.

Κι' η αγκαλιά μας, ουράνιο τόξο

που σκέπασε το σπίτι μας.

Κι' η αμαρτία μας

ευλογημένη μαχαιριά

στην άρρωστη καρδιά του συμβατικού.

  

     Ο Δρόμος

Δεν θα μάθεις ποτέ

Πόσο με πονούσε εκείνη η επίμονη σιωπή σου

Τ' ατέλειωτα βράδυα

Πώς  έλειωνα παρακαλώντας για ένα χάδι.

 Νόνη Σταματέλου

Εκείνα τα Χριστούγεννα, θυμάσαι;

Βγήκα στο δρόμο για τσιγάρα, μεσάνυχτα

Κι' ήταν τα πιο παγωμένα της ζωής μου.

Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο

Ταξίδι μου φάνηκε μακρύ

στα παιδικά μου όνειρα.

Παραπατούσα

Τυφλωμένη απ' τα φώτα και τα δάκρυα

Το βλέμμα του περιπτερά μου φάνηκε ζεστό

και το άγγιγμα στο  χέρι μου

σαν μού δωσε τα ρέστα.

Έκλεισε βιαστικά, η ώρα ήταν δώδεκα και κάτι.

Ζήλεψα το χαμόγελό του

καθώς τύλιγε το κασκόλ

Μύριζε ευτυχία.

Επέστρεφα αργά, ποιός θα νοιαζόταν;

Νύχτα Χριστουγέννων.

Ένα ζευγάρι χέρι χέρι προσπέρασε

και χάθηκε στο διπλανό στενό

Κρατούσαν κόκκινα κουτιά με χρυσαφί κορδέλλες

Ένα ταξί σταμάτησε πιο κάτω.

Δυό μεθυσμένοι μακριά.

Καμμία άλλη κίνηση, ήχος κανείς.

Μόνο το βήμα μου αργό

Κι' ο  αντίλαλός  του  μέσα μου.

Εβρεχε

Κι' η μοναξιά μου τρυπούσε τα κόκκαλα.

Δεν είπες λέξη πάλι. Όλο σώπαινες.

Κοίταζες απ' το τζάμι τα στολισμένα μπαλκόνια.

Τα χαρακτηρίζαμε κιτς, ίσως να τα ζηλεύαμε.

Βυθίστηκα άλλη μια φορά μεσ' στο βουβό μου κλάμμα.

Και σαν περνάω τώρα πια το δρόμο

Σαν βλέπω το περίπτερο

Αν και χιλιάδες πράγματα συνέβησαν εκεί

Εγώ εκείνα τα Χριστούγεννα θυμάμαι μόνο.

Στην Ηρώ των πέντε χρόνων

Νόνη Σταματέλου

Από την ώρα που γεννήθηκες

-ίσως και πριν ακόμα γεννηθείς-

Τα βελούδινα ποδαράκια σου

αφήνουν ίχνη από αίμα στη χαρά μου.

Κάποιος ράντισε με δάκρυα ό,τι σε περιβάλλει

Τις πορσελάνινες κούκλες των παραμυθιών σου

Το αρκουδάκι σου

Τη μπότα του Αη Βασίλη

που σού φερα γεμάτη ζαχαρωτά.

Όσες φορές προλαβαίνω

τρέχω να τα στεγνώσω όλα.

Πριν τ' αγγίξεις.

Πώς ν' αποφύγω τα μάτια σου που με βασανίζουν

σαν με ρωτάς για τη μανούλα;

Πάντα αδιάβαστη με βρίσκεις.

Πώς ντρέπομαι κάθε φορά

που καθρεπτίζομαι στο βλέμμα σου!

-δεν έχω δει πιο καθαρό γαλάζιο-

Ανήμπορη που νοιώθω μπροστά σου!

Τά χω αναθέσει όλα στους αγγέλους

που φτερουγίζουν στον ύπνο σου

Παραμονές Χριστουγέννων.

Το αντίο

Νόνη Σταματέλου

Λίγα βιβλία, έναν  καημό 

Και τα μικρά  ενθύμια της μάνας μου.

Κι' η πόρτα έκλεισε.

Δεν πήρα τίποτα απ' το σπίτι μας

δεν πήρα τίποτα από σένα

γιατί απλά ,πολύ απλά

μεσ' στην ψυχή μου,

μεσ' στο σώμα μου

τί  κι' αν το αρνείσαι

μέχρι τον τάφο θα σε κουβαλώ.

Ποιόν θα ρωτήσω για να σε νοιάζομαι;

Ποιός ξέρει τάχα ν' αποτιμά

ένα τέτοιο α ν τ ί ο  πόσο πονά;

Ποτέ δεν πρόσεχες τα δάκρυά μου

τις κρύες νύχτες

που ζήλευα κι' αυτό ακόμα το τσιγάρο σου

γιατί το κρατούσες ζεστά

Και κυρίως

γιατί σου ήταν απαραίτητο.

Πάντα φοβόμουν τα παραθυρόφυλλα

στις βροχές και στα χιόνια

γιατί εσένα φοβόμουν

πού χες φύγει από χρόνια.

Δεν μπόρεσα κι' ας πάλευα

να κρατηθώ κοντά σου

σαν νάσβηνε η φωνούλα μου

κύματα την κατάπιναν

και μ' έπαιρναν μακριά σου.

Δεν μ' άκουγες δεν μ' έβλεπες

κι' ούτε με χρειαζόσουν.

Μα όσο κι' αν ξεμάκρυνες

μη σε γελάσει ο χρόνος

Αν σβήσουμε το παρελθόν

ζούμε ζωή μισή.