Τα γραφεία

      Τα γραφεία        

Γραφεία μίζερα στοίβες χαρτιών
και θλίψη απέραντη.
Ποίηση που αιμορραγεί
Στις ξύλινες προθήκες.
Δρόμοι αδιέξοδοι, βλέμματα άδεια
Χαμένα όνειρα, ζωές χαμένες 
Καρδιές  αλύτρωτες.
Λόγια που στέρεψαν, στεγνά απ’ τη σκόνη
Στην ερημία του πίνακα…

Κι’ η νιότη ασίγαστη
κι’   ευλογημένη
Τρέμει το αύριο
Κι’ όπου σταθεί, γράφει συνθήματα
Για τα γραφεία
που όλοι εργάζονται «για το καλό της».

Φθινοπωρινά σινιάλα

                                                      Φθινοπωρινά σινιάλα

Δρόσισαν  πια τα βραδάκια στη βεράντα
δεν είναι να μένεις μέχρι αργά.
Κι’ η θάλασσα στο βάθος απόμακρη
Σαν να μη την αγγίξαμε ποτέ…

Οι σκόρπιες εφημερίδες στο τραπέζι
σαλεύουν στα φθινοπωρινά σινιάλα
κι’ οι μικροί  ανεμόμυλοι στις γλάστρες με τους κάκτους
έχουν τρελλαθεί!
Τακτοποιώ τα καλοκαιρινά μου λάφυρα στα γυάλινα βάζα
προσέχοντας μη σπάσει ο μικρός ιππόκαμπος
και τ’ αυτιά της Αφροδίτης.
Κοχύλια, βότσαλα, μεγάλα και μικρά
άσπρα, μαύρα και χρωματιστά
τ’ αραδιάζω με σπουδή στο περβάζι.
Πόσα καλοκαίρια χωράνε σ’ ένα σπίτι!
Αν είχαν στόμα…

Παίρνω μέσα τις ψάθινες καρέκλες.
Μάζεψε και τα μαξιλάρια απ’ το πεζουλάκι
Έρχεται βροχή…

Περιγελώντας τον καιρό

     Περιγελώντας τον καιρό


Παράξενο κι’ ανέλπιστο πού ρθε το Καλοκαίρι…

Η μάνα μου κι η Παναγιά

κρατώντας με απ’ το χέρι

μου δείχνουνε τα πέλαγα.

Με νοιάζονται

Και  με ταΐζουν τρυφερά γάλα και μέλι.

Κι’ ένα καράβι ολόλευκο

Ολόλαμπρο, ανθοστόλιστο

Με καπετάνιο αρχάγγελο και βασιλιά

Φάνηκε στ’ Αγιονέρι…

Κοχύλια, φρούτα και βιολιά

Παιχνίδια με τον άνεμο

Κόκκινες φυσαρμόνικες

Στων τζιτζικιών το στόμα…

Περιγελώντας τον καιρό

κρεμώ στου γλάρου του φτερό

το παιδικό μου πρόσωπο.

Eντυπώσεις απ' τη βραδιά την αφιερωμένη στην ποίηση της Νόνης Σταματέλου

Γεμάτο το Θεατράκι στα Παλιά Σφαγεία χτες βράδυ, από κόσμο που ήρθε να τιμήσει την  ποιήτρια Νόνη Σταματέλου!  Λογοτέχνες ( οι γνήσιοι λογοτέχνες που αντέχουν να τιμούν τους συναδέλφους τους), καθηγητές, σύμβουλοι, διευθυντές σχολείων (  ο διευθυντής του σχολείου της Νόνης θερμός συμπαραστάτης και πάντα «εκεί»), συμπατριώτες της απ’ τη Λευκάδα ,απλός κόσμος, φοιτητές και κυρίως μαθητές της απ’ το 7^ο Λύκειο!! Τι συγκινητικό να είναι τόσοι μαθητές σου στο ακροατήριο!! Τι ελπιδοφόρο να βλέπεις νέα παιδιά να ακούν γαληνεμένα τα ποιήματά σου και να ξέρεις ότι ο σπόρος που έριξες κάπου σ’ αυτές τις ψυχές θα φυτρώσει!! Δεν υπάρχει καλύτερη επίθεση στην «κρίση» απ’ αυτή .

Όσοι μίλησαν ήταν αληθινοί και ουσιαστικοί και χωρίς αυτοπροβολή και χωρίς τυμπανοκρουσίες!! Τι ανάγκη έχει η πραγματική ποίηση από μεγαλοστομίες όταν έχει γεμίσει τις καρδιές κι έχει φωτίσει το νου!!

Μερικά απ’ αυτά που ακούστηκαν για την ποίηση της Νόνης ήταν: «Τη χαρακτηρίζει η λαχτάρα της θάλασσας, η αγάπη για τη ζωή….., η μελαγχολική διάθεση που την ακολουθεί η ελπίδα..»

«Έχει καβαφική επιρροή», «δεν είναι αμέτοχη στα κοινωνικά προβλήματα» ,«αγαπά τη σιωπή..» ,«αφτιασίδωτος λόγος»

«ποίηση με έντονη εικονοπλασία», «συχνά υπερρεαλιστικός στίχος»

Και σύμφωνα με κάποιον απ’ το ακροατήριο: «Ο κοινός καμβάς όμως σε κάθε -μα σε κάθε ποίημα – είναι η αγαπητική σχέση ως στάση ζωής που αναδεικνύει και αποτελεί το στίγμα της δική της ποίησης.»

Όμορφη απαγγελία απ’ την ποιήτρια  κι από μαθήτριά της, συγκινητικό πιάνο από άλλη μαθήτρια …

Στο τέλος δακρύσαμε από την ανάγνωση της επιστολής   μιας νέας κοπέλας που βρίσκεται μακριά κάνοντας τη διατριβή της και κατέθετε έτσι, αυτό που χαρακτηρίζει την ποίηση της Νόνης  :«στρατευμένη στην αγάπη για τη ζωή»   σύμφωνα με φράση της κεντρικής ομιλήτριας

Οι γνήσιοι ποιητές μετά από κάθε τέτοια μεγάλη βραδιά γεμάτη αγάπη και ανταπόκριση απ’ τον κόσμο κάνουν αυτό  που είπε η Νόνη: Γυρνάνε πιο δυνατοί και σιωπηλοί μέσα στην ψυχή τους!!!

Φωτογραφίες από τη βραδιά

 

 

Απόσπασμα από όσα είπε για την ποιήτρια η κ. Στρατσάνη

Απόσπασμα από όσα είπε για  την ποιήτρια η κ. Στρατσάνη στην

 «Βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση της Νόνης Σταματέλου»

..Aυτό που μ’ έκανε κυρίως να μιλήσω για το έργο της Νόνης ,είναι αυτή η φλόγα που φέρει κι αυτή η διάθεση κι αυτό το χαμόγελο που είναι πάντοτε εκεί καθώς και κάποια επαναστατική διάθεση που υποβόσκει κάτω απ’ αυτό το χαμόγελο.

…

Είναι ολοφάνερη η πατρίδα της Νόνης. Έρχεται απ’ τη θάλασσα. Είναι σαν εκείνο τον ήρωα στην ταινία του Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα»  που την ώρα της εκτέλεσης του αναφωνεί:  Εγώ ήρθα απ’ τη θάλασσα, εσείς από πού ήρθατε;

Η  διαμαρτυρία της μοιάζει με της φώκιας το κλάμα κι όχι με το κρώξιμο των μαύρων πουλιών που την τρομάζουν κι άλλοτε πάλι μοιάζει με το πέταγμα του γλάρου. Σα γλάρος φεύγει απ’ τη σκληρή πραγματικότητα που την πετάει σαν άδειο σακί στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.

…Είναι φωτεινή κοπέλα που τραγουδά σαν την μικρή Αντιγόνη του Γ. Σεφέρη. Είναι μια Σαπφώ στ’ ακροθαλάσσι μαγεμένη απ’ το Αιγαίο και τα νησιά του  που τραγουδά τους καημούς του καθενός μας……

Είναι αιχμηρή με τον τρόπο της η Νόνη, ο λόγος της μας ανατριχιάζει κάποιες φορές όπως μας ανατριχιάζει ο μπάτης εκεί που αποχαυνωμένοι βλέπουμε τον ήλιο να δύει στο τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας πλάι στη θάλασσα.

Ο στίχος της είναι απλός, ουσιαστικός, προσιτός και αναμοχλευτικός όπως είναι κι η ίδια.

Σαν φλόγα πετάει στα έλη της ύπαρξης μας κι ανάβει φωτιές..

Είναι στρατευμένη η ποίηση της Νόνης κι ας μη φαίνεται, έτσι όπως συμβαίνει με όσους αγωνίζονται για την υπόθεση της ζωής..