http://www.agon.gr/news/121/ARTICLE/32099/2016-02-09.html

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 2016
 | 

Νόνη Σταματέλου: Έλλειψη χώρου

Μάνα Το διάνεμά σου μέσ’ στο σπίτι Σαν να μην έχεις φύγει από καιρό κάπου-κάπου θαρρώ πως τις νύχτες κάποιος ποτίζει το βασιλικό Και σα δροσίζει τα χαράματα κλείνει απαλά το τζάμι. Νάρχεσαι να με ξυπνάς και να μου σκεπάζεις την πλάτη. Όπως και τότε. Νόνη Σταματέλου

Τί αντιπροσωπεύει η ποίηση σε μια εποχή χάους, θα μας έλεγε και σήμερα ο Οδυσσέας Ελύτης.
Η νέα ποιητική συλλογή της  Νόνης Σταματέλλου παρουσιάστηκε το Σάββατο το απόγευμα στις  6 Φεβρουαρίου στην αίθουσα του Πολιτιστικού Χώρου «Δημήτρης Χατζής» στα παλιά σφαγεία.
Η εκδήλωση, η οποία ήταν συνδιοργάνωση του Πνευματικού Κέντρου και των εκδόσεων Μελάνι  ξεκίνησε με τη Μαρία Σακκά στο φλάουτο να συνοδεύει την ποιήτρια σε ένα από τα ποιήματά της συλλογής της. Η Μαρία Σακκά είναι δασκάλα φλάουτου και υπήρξε μαθήτρια της κ. Σταματέλου, όπως μαθήτρια ήταν και η ομιλήτρια Τάνια Δήμου δικηγόρος. Να σημειωθεί ότι η Νόνη Σταματέλλου είναι θεολόγος καθηγήτρια και εργάζεται στο 7ο Λύκειο Ιωαννίνων.
Για το βιβλίο και την ποιήτρια μίλησαν επίσης  η πρώην σχολική σύμβουλος Βούλα Σκαμνέλου, η φιλόλογος Βιβή Λάζου και ο φιλόλογος Κώστας Παξινός. Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Φιλήμων Καραμήτσος.
«Δεν ξέρω πως θα αποφασίσει να διαβάσει κανείς τα ποιήματα της τρίτης ποιητικής συλλογής της  Νόνης Σταματέλου με τίτλο: «Ελλειψη χώρου» από τις εκδόσεις Μελάνι 2015 της Πόπης Γκανά. Όπως και να αποφασίσει κανείς να τα διαβάσει: Όλα μαζί από την αρχή ή από το τέλος ή λίγα-λίγα αυτό που θα νιώσει είναι μια ευχαρίστηση, μια γλυκόπικρη αίσθηση σαν αυτή που μένει μετά από τα ακούσματα ήχων ενός μουσικού κουτιού ονειρώδους, που τα φέρνει ο άνεμος «πότε θαμπά, και πότε δίπλα» (Μιχάλης Γκανάς από τα Γυάλινα Γιάννενα)…
Έτσι θα αρχίσει την ομιλία της η Βούλα Σκαμνέλου, ενώ κάπου μεταξύ αγγέλων, εφηβικής διάθεσης της ποιήτριας και εξομολογήσεών της  με τα παντός τύπου σχόλιά της ακόμη και σαρκαστικά που αφορούν σε όλες τις ανθρώπινες περιπέτειες, έρχεται η μητέρα της. Είναι εκείνη άλλωστε που μπαινοβγαίνει σε όλες τις ποιητικές της συλλογές. Όπως και στο ποίημα στην αρχή αυτού του κειμένου, το οποίο εμπνέει χαράκτρια και γίνεται έργο Τέχνης.
«Ποίηση λυρική, κοινωνική  και ιδεολογικά φορτισμένη, όπου θίγεται η ανεργία, η αχρηστία των προσόντων των άνεργων νέων, η εξόντωση των ποιητών, ο θάνατος στη φυλακή, οι άνθρωποι με τις «καπαρντίνες», η βεβήλωση των εκκλησιών, η νεκρή και άταφη παιδεία…»
Πώς να καταγράψει ένα ρεπορτάζ όλα εκείνα τα σημαντικά με τα οποία και οι άλλοι ομιλητές σκιαγράφησαν έργο και ποιήτρια; Άλλωστε πώς μπορεί κάποιος να αγγίξει την ποίηση, να αναλύσει τη σπίθα, τη φλόγα, την έμπνευση του ποιητή, ακόμη και τη μαστορική (κατά Γιανναρά την τεχνική) ενός ποιήματος;
Συγκινητική ήταν η παρουσία των μαθητών σε αυτή την παρουσίαση. Κι εμείς κλείνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια μαθητή της :  «Δεν θα την ευγνωμονήσω για τα θρησκευτικά που μου δίδαξε, θα την ευγνωμονώ πάντα γιατί μας μύησε όλους  στη λογοτεχνία, στην ποίηση». Και το άκουσαν οι καθηγητές που ήταν στην αίθουσα, πως οι μαθητές τους δεν θέλουν τους δασκάλους τους να τους διδάσκουν μόνο για αριθμούς, εμβαδά, τέμνουσες κύκλων και θεωρήματα, αλλά τους θέλουν ικανούς να τους πάνε λίγο παραπέρα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου